छुप–छुपकर ञ्किसी पे वार मत करना
पराई चीजों पे अधिकार मत करना
कहनेको तो मीठे बोल के सब धनी होते हैं,
फिर भी तुम किसी पे ऐतबार मत करना ।

न घर घर जस्तो लाग्छ
न सहर सहर जस्तो लाग्छ
हिजो हरियाली लाग्ने सबै ठाउँ
आमा तिमी बिना बगर जस्तो लाग्छ

वारेन्टाइनमा सुरक्षा हुनुपर्ने असुरक्षित बनेछ
क्वारेन्टाइनमा अभिभावक हुनुपर्ने राक्षस बनेछ
जोकोहीको विश्वास भरोसा गर्न नसकिने भयो
क्वारेन्टाइन घरजस्तो हुनुपर्ने दुर्गन्धित बनेछ ।

मरेपछि मात्र याद रहन्न कुनै साथ
आँसु जति झरेपनि कहन्न कुनै बात
सिरानीमा पुछिएका नयनका धारा
बाढी आई सम्झनाको बहन्न कुनै रात ।

गल्ती नदेखाई आफैं चोखिन खोज्नेलाई
अहँकारले चुलिएर पोखिन खोज्नेलाई,
कुन शब्दले सम्बोधन गर्ने ? खोज्नु छ मैले
तुलोमा आफैं बसी जोखिन खोज्नेलाई ।

घाँटी भरि माला थियो खै कस्ले उनेको ?
तिमीले लाएको स्वेटर मैले होइन बुनेको
जीवनसाथी रोज्ने रहर मेरो आफ्नै थियो
तिमीलाई मैले हैन हेर मेरो बाउले चुनेको ।

दायाँ हेर्छु बायाँ हेर्छु अक्क न बक्क पर्छु
कोही कोही मानवहरू देखेर म छक्क पर्छु
यही धूपताप, सुशीतल जल अनि इन्द्रेनी छ
भन्दै यस्तै रहेछ जिन्दगी भनेर म मख्ख पर्छु

सोच्दैनौं आफ्नु तिमीलाई सम्झेर रोएँ 
बोलेनन् तिम्रा बात नगर्ने तस्बिर छोएर रोएँ
गयौ टाढा फर्केर नहेरी नचिनेको झै गरी
मेटिएन माया कसैगरी आँसुले धोएर रोएँ ।

पहिलो भेटमै नजरको तीर मतिरै पस्कियौ
छुट्टिनेबेला प्रेमील अधर टोकेर मस्कियौ
अर्धांगिनी बन्ने ईशारा ग¥यौ मनै खुशीभयो
सपना देखाएर भोलिपल्टै खै किन खस्कियौ ?

अहिलेसम्म नेताहरूले के चाहिँ राम्रो गरे
फुट्ने लुट्ने धुत्ने गर्दै आफ्नै भुँडी भरे
केन्द्र देखि प्रदेशसम्म सेटिङ मिलाएर,
जनतालाई आँखामा केवल धुलो छरे !

छन् चाहनाहरू तर१ सबै भित्रै दबाएर चल्नु पर्छ हजुर 
कयौं अवसरमा पनि आफ्नै कमजोरीले गल्नु पर्छ हजुर 
कसलाई हुँदैन र इच्छा, जीवन सुन्दर र सौहाद्र बनाउने 
तैपनि समय जसरी चल्छ त्यसरी सबै बदल्नु पर्छ हजुर।

ठान्यौ जीवन कति सस्तो बुझ्नै सकिएन
को सही यहाँ गल्ती कस्को बुझ्नै सकिएन
तिमीले बाटो मोड्दा मैले बोल्नै छोडिदिएँ
यो भ्रम हो वा प्रेमजस्तो बुझ्नै सकिएन । 

घरि हुरि आउँछ घरि पानी अ।उँछ
देखेका जिन्दगीका सफरहरू बगाउँछ
देख्नु पर्छ सपना पनि मुस्किलले यहाँ
देखेका सपनाले ओठमा हाँसो ल्याउँछ ।

निन्द्रा आउँदैन रात ढल्दैछ म के गरूँ ?
आगो बल्दैन जीवन जल्दैछ म के गरूँ ?
तप्प तप्प चुहिने कर्कलाको पानीजस्तै
सम्झनाको ऐठनले छल्दैछ म के गरूँ ?

मेहन्दी, चुरा, टीका, पोते साउनमा मात्र लाईँदैन 
देखासिकी गरेर कहिले मठ मन्दिर तिर धाइँदैन,
व्रत, पाठ, पूजा र श्रद्धामा मन चोखो राख्छु हजुर 
थाहा छ अर्काको नक्कल गरेर केही पनि पाइँदैन 

प्रेम र अहिंसाबाट नै मानवताको विकास हुन्छ
प्रत्येक जीवजन्तु प्राणीमा भगवानको बास हुन्छ
एउटै मन एउटै आत्मा बाँच्ने रहर पनि उस्तै
तर पनि जीवजन्तु स्वाद कै लागि गास हुन्छ ।

पेट पाल्न बिदेश जान्छु भन्दा गोलीले रोकिन्छ
छिस्स बिरोध गर्यो तातो गोली ठोकिन्छ
बोलीभन्दा सस्तो छ गोली पुलिसको हातमा
गोली लागेको छोराको मूल्य दशलाख तोकिन्छ ।

भावनाका लहरले कहिले कवि हुन्छ मान्छे 
हृदयमा ताप बढ्दा कहिले रवि हुन्छ मान्छे
बच्चा सँग बच्चा जस्तै खेल्छ छुनुमुनु गर्दै
चिन्तनको सागरमा उसकै छवि हुन्छ मान्छे ।

स्वादिष्ट परिकारहरू थाल भरी भरी पस्केर                                           
माघे सङ्क्रान्ति स्वागत गर्छु कोरनाबाट झस्केर 
आफन्तका बीचमा हात चाटी खाने यादहरू
परम्परा मनाउनै पर्छ समस्यासँग लस्केर ।

धन दौलत आफ्ना सारा, छोडी जानु पर्छ आखिर
आयु किन्न पाइने हैन, धनाड्य’नि मर्छ आखिर
जीवन मृत्यु सम्झौता हो, बेकार छन् सारा चिज,
मिति पुग्छ कालले टिप्छ, न टारेरै टर्छ आखिर ।

जुधेर भाइ बन्धु अर्कोलाई  मोटाउने होला 
पछुताएर पछि त्यो टाउको ठोकाउने होला 
हात्ती आयो फुस्सा के सोचेको के हुँदैछ यहाँ 
समस्याको भारी अब जनलाई बोकाउने होला ।