पेट पाल्न बिदेश जान्छु भन्दा गोलीले रोकिन्छ
छिस्स बिरोध गर्यो तातो गोली ठोकिन्छ
बोलीभन्दा सस्तो छ गोली पुलिसको हातमा
गोली लागेको छोराको मूल्य दशलाख तोकिन्छ ।

भावनाका लहरले कहिले कवि हुन्छ मान्छे 
हृदयमा ताप बढ्दा कहिले रवि हुन्छ मान्छे
बच्चा सँग बच्चा जस्तै खेल्छ छुनुमुनु गर्दै
चिन्तनको सागरमा उसकै छवि हुन्छ मान्छे ।

स्वादिष्ट परिकारहरू थाल भरी भरी पस्केर                                           
माघे सङ्क्रान्ति स्वागत गर्छु कोरनाबाट झस्केर 
आफन्तका बीचमा हात चाटी खाने यादहरू
परम्परा मनाउनै पर्छ समस्यासँग लस्केर ।

धन दौलत आफ्ना सारा, छोडी जानु पर्छ आखिर
आयु किन्न पाइने हैन, धनाड्य’नि मर्छ आखिर
जीवन मृत्यु सम्झौता हो, बेकार छन् सारा चिज,
मिति पुग्छ कालले टिप्छ, न टारेरै टर्छ आखिर ।

जुधेर भाइ बन्धु अर्कोलाई  मोटाउने होला 
पछुताएर पछि त्यो टाउको ठोकाउने होला 
हात्ती आयो फुस्सा के सोचेको के हुँदैछ यहाँ 
समस्याको भारी अब जनलाई बोकाउने होला ।

जहाँ हान्नलाई धनुवाण हुन्छ
निशाना त्यो नौलो प्रमाण हुन्छ
जहाँ एउटै गुण त्यहाँ हुन्न केही
जहाँ गुण बेग्लै निर्माण हुन्छ ।

कोही मेरो पनि त छ मित्र खास लाग्ने
फुल्छ सिउँदोभरि रातै हरियो झाँङ्गिदै गलामा
मुटु मेरो धड्कन उसैको आभास लाग्ने ।

यसले उसलाई सराप्दा ठिक्क छ
उसले यसलाई सराप्दा दिक्क छ
कुर्लुम्मै देश खानेहरूको चाला यो
आफ्नै अवस्था खस्केर घिक्क छ ।

प्रेम र अहिंसाबाट नै मानवताको विकास हुन्छ
प्रत्येक जीवजन्तु प्राणीमा भगवानको बास हुन्छ
एउटै मन एउटै आत्मा बाँच्ने रहर पनि उस्तै
तर पनि जीवजन्तु स्वाद कै लागि गास हुन्छ ।

न घर घर जस्तो लाग्छ
न सहर सहर जस्तो लाग्छ
हिजो हरियाली लाग्ने सबै ठाउँ
आमा तिमी बिना बगर जस्तो लाग्छ

सबैकुरा पच्छन् कसरी
कागजदेखि जहाजसम्म निल्छन्
भ्रष्टाचारी बच्छन् कसरी <

सबै गर्छन् सुनका कुरा
लाग्छ मेरो देश स्वर्णमय लंका हो
ओझेलमा नुनका कुरा ।

कसलाई देखाउँ सान मेरो बुच्चै
लङ्कामामात्र हैन यतै पाइन थाल्यो सुन
लगाउँ भने छैन कान मेरो बुच्चै ।

असल काम देशको लागी गर्नु छ सबैले
नगरौं देशमा अब भ्रष्टाचार, अत्याचार कसैले
सम्पत्ति सारा छोडेर आफ्ना मर्नु छ सबैले ।

ध्वनी यन्त्र बारम्बार उठाएँ घण्टी बजेन
उनको नम्बरमा कल लगाएँ घण्टी बजेन
चोट केही दिएकी होइन मैले फेरि पनि
ढोका हतौडा ठटाएँ घण्टी बजेन ।

एकछाक छोड्नु मृत्युको खवर सुन्दा 
सम्बन्ध तोड्नु मृत्युको खवर सुन्दा
नझार्नु अश्रुधारा ती याँदहरू सम्झिएर 
दुख्ला मनबाटै मोड्नु मृत्युको खवर सुन्दा ।

निन्द्रा आउँदैन रात ढल्दैछ म के गरूँ ?
आगो बल्दैन जीवन जल्दैछ म के गरूँ ?
तप्प तप्प चुहिने कर्कलाको पानीजस्तै
सम्झनाको ऐठनले छल्दैछ म के गरूँ ?

घरि हुरि आउँछ घरि पानी अ।उँछ
देखेका जिन्दगीका सफरहरू बगाउँछ
देख्नु पर्छ सपना पनि मुस्किलले यहाँ
देखेका सपनाले ओठमा हाँसो ल्याउँछ ।

जो जस्तो छ बरै त्यसैमा रमाउन देउ
चड्न खोज्दैछ कोहि हात समाउन देउ
के लानु छ र कहाँ नतान खुट्टा कसैका 
कमाउछ भने उ इतिहास कमाउन देउ ।

मेहन्दी, चुरा, टीका, पोते साउनमा मात्र लाईँदैन 
देखासिकी गरेर कहिले मठ मन्दिर तिर धाइँदैन,
व्रत, पाठ, पूजा र श्रद्धामा मन चोखो राख्छु हजुर 
थाहा छ अर्काको नक्कल गरेर केही पनि पाइँदैन
        – गीताश्री शर्मा

यदि तिम्रो भावनामा चोट पु¥याएको भए
बिना कसुर आफ्नु शिर नझुकाएको भए
आज जिन्दगीले अर्कै मोड लिन्थ्यो होला
तिम्रा निम्ति हजारौं रिस्ता नगुमाएको भए ।