तिमी बिना एक पल बिताउन मुस्किल छ 
चाहेको त थिएँ टाढा हुन तर मुस्किल छ 
किन भयौ यसरी तिमीे मेरो नजिक यति
तिम्रो गल्तीमा रिसाउन अब मुस्किल छ ।

वीरहरूको देश खोजेर मलाई जिउन मन छ
फाटेको राष्ट्रियता स्वाधीनताले सिउन मन छ
चाहनाहरू खुम्चिए बितृष्णा नबनुन् कहिल्यै 
समाजबादको रसस्वाद मलाई पिउन मन छ ।

एउटा मच्छ्ड सदा मेरै आसपास घुमिरहन्छ
कराउँछ चिची गरि अनि  कानमा घुसिरहन्छ
गर्दिन वास्ता कसै भन्दा पनि आइ मेरै समीप 
खान्छ मेरै दिमाग अनि मासु मेरै लुछिरहन्छ ।

किन किन गाउँ बस्ती शहर लाग्न थालेकोछ 
वातावरण प्रदुषणको कहर लाग्न थालेकोछ,
खेत बारी र करेसाहरू बाँझिएर नै हुनसक्छ 
साग सब्जी जति सबै जहर  लाग्न थालेकोछ ।

झुटो बोल्नै नसक्नु धिक्कार भयो
सत्य, इमान, निष्ठा सधैँ हार भयो
हर प्रयत्न गर्दा पनि सुधार्न नसकिने
एउटै कुरामा पछुतो बारम्बार भयो ।

खुशी फुल्दैछन् मनका फाँटहरूमा अझै 
थपिदैछन् उर्जाज“घार तर्ने आ“टहरूमा अझै 
सुन्न त सुनेको थिए“ पार भए संकटका घडी 
खै के बिश्वास गर्नु मनोरोगी ढा“टहरूका अझै ।

लोकतन्त्रमा राष्ट्पतिको सवारी जाम लाग्छ यहाँ
शिवरात्रीमा नांगा बाबाको राम लाग्छ यहाँ
अनुशाशित त छोरी छन् छोरालाई मनपरी छ
बलात्कारीलाई फूल बर्षाएर घाम लाग्छ यहाँ ।

साच्चै सतहको सम्बन्ध हो भने भत्किन केही छिन लाग्छ

निष्टावान मान्छेलाई झुटा र वाइयात कुराहरू घीन लाग्छ

जब जीवन कयौं कठिन मोडहरू बाट गुज्रिरहेको बेला

हमेसा मुस्कुराइरहने सुन्दर फूल पनि त! भावहिन लाग्छ।

तिमी बिना एक पल बिताउन मुस्किल छ 
चाहेको त थिएँ टाढा हुन तर मुस्किल छ 
किन भयौ यसरी तिमीे मेरो नजिक यति
तिम्रो गल्तीमा रिसाउन अब मुस्किल छ ।

धन दौलत आफ्ना सारा, छोडी जानु पर्छ आखिर
आयु किन्न पाइने हैन, धनाड्य’नि मर्छ आखिर
जीवन मृत्यु सम्झौता हो, बेकार छन् सारा चिज,
मिति पुग्छ कालले टिप्छ, न टारेरै टर्छ आखिर ।

अँध्यारोले धर्ती छोपेको जस्तै कसैको मन छ
सन्तानले खाइ नसक्ने थुप्रेको कसैको धन छ
दुनियाँको रूप र रङ सारै विचित्र देखियो कति
यहीँ बेरोजगारीको मार खपेको कसैको जन छ ।

छुप–छुपकर ञ्किसी पे वार मत करना
पराई चीजों पे अधिकार मत करना
कहनेको तो मीठे बोल के सब धनी होते हैं,
फिर भी तुम किसी पे ऐतबार मत करना ।

न घर घर जस्तो लाग्छ
न सहर सहर जस्तो लाग्छ
हिजो हरियाली लाग्ने सबै ठाउँ
आमा तिमी बिना बगर जस्तो लाग्छ

वारेन्टाइनमा सुरक्षा हुनुपर्ने असुरक्षित बनेछ
क्वारेन्टाइनमा अभिभावक हुनुपर्ने राक्षस बनेछ
जोकोहीको विश्वास भरोसा गर्न नसकिने भयो
क्वारेन्टाइन घरजस्तो हुनुपर्ने दुर्गन्धित बनेछ ।

मरेपछि मात्र याद रहन्न कुनै साथ
आँसु जति झरेपनि कहन्न कुनै बात
सिरानीमा पुछिएका नयनका धारा
बाढी आई सम्झनाको बहन्न कुनै रात ।

गल्ती नदेखाई आफैं चोखिन खोज्नेलाई
अहँकारले चुलिएर पोखिन खोज्नेलाई,
कुन शब्दले सम्बोधन गर्ने ? खोज्नु छ मैले
तुलोमा आफैं बसी जोखिन खोज्नेलाई ।

घाँटी भरि माला थियो खै कस्ले उनेको ?
तिमीले लाएको स्वेटर मैले होइन बुनेको
जीवनसाथी रोज्ने रहर मेरो आफ्नै थियो
तिमीलाई मैले हैन हेर मेरो बाउले चुनेको ।

दायाँ हेर्छु बायाँ हेर्छु अक्क न बक्क पर्छु
कोही कोही मानवहरू देखेर म छक्क पर्छु
यही धूपताप, सुशीतल जल अनि इन्द्रेनी छ
भन्दै यस्तै रहेछ जिन्दगी भनेर म मख्ख पर्छु

सोच्दैनौं आफ्नु तिमीलाई सम्झेर रोएँ 
बोलेनन् तिम्रा बात नगर्ने तस्बिर छोएर रोएँ
गयौ टाढा फर्केर नहेरी नचिनेको झै गरी
मेटिएन माया कसैगरी आँसुले धोएर रोएँ ।

पहिलो भेटमै नजरको तीर मतिरै पस्कियौ
छुट्टिनेबेला प्रेमील अधर टोकेर मस्कियौ
अर्धांगिनी बन्ने ईशारा ग¥यौ मनै खुशीभयो
सपना देखाएर भोलिपल्टै खै किन खस्कियौ ?

अहिलेसम्म नेताहरूले के चाहिँ राम्रो गरे
फुट्ने लुट्ने धुत्ने गर्दै आफ्नै भुँडी भरे
केन्द्र देखि प्रदेशसम्म सेटिङ मिलाएर,
जनतालाई आँखामा केवल धुलो छरे !