सोच्दैनौं आफ्नु तिमीलाई सम्झेर रोएँ 
बोलेनन् तिम्रा बात नगर्ने तस्बिर छोएर रोएँ
गयौ टाढा फर्केर नहेरी नचिनेको झै गरी
मेटिएन माया कसैगरी आँसुले धोएर रोएँ ।

पहिलो भेटमै नजरको तीर मतिरै पस्कियौ
छुट्टिनेबेला प्रेमील अधर टोकेर मस्कियौ
अर्धांगिनी बन्ने ईशारा ग¥यौ मनै खुशीभयो
सपना देखाएर भोलिपल्टै खै किन खस्कियौ ?

अहिलेसम्म नेताहरूले के चाहिँ राम्रो गरे
फुट्ने लुट्ने धुत्ने गर्दै आफ्नै भुँडी भरे
केन्द्र देखि प्रदेशसम्म सेटिङ मिलाएर,
जनतालाई आँखामा केवल धुलो छरे !

छन् चाहनाहरू तर१ सबै भित्रै दबाएर चल्नु पर्छ हजुर 
कयौं अवसरमा पनि आफ्नै कमजोरीले गल्नु पर्छ हजुर 
कसलाई हुँदैन र इच्छा, जीवन सुन्दर र सौहाद्र बनाउने 
तैपनि समय जसरी चल्छ त्यसरी सबै बदल्नु पर्छ हजुर।

ठान्यौ जीवन कति सस्तो बुझ्नै सकिएन
को सही यहाँ गल्ती कस्को बुझ्नै सकिएन
तिमीले बाटो मोड्दा मैले बोल्नै छोडिदिएँ
यो भ्रम हो वा प्रेमजस्तो बुझ्नै सकिएन । 

घरि हुरि आउँछ घरि पानी अ।उँछ
देखेका जिन्दगीका सफरहरू बगाउँछ
देख्नु पर्छ सपना पनि मुस्किलले यहाँ
देखेका सपनाले ओठमा हाँसो ल्याउँछ ।

निन्द्रा आउँदैन रात ढल्दैछ म के गरूँ ?
आगो बल्दैन जीवन जल्दैछ म के गरूँ ?
तप्प तप्प चुहिने कर्कलाको पानीजस्तै
सम्झनाको ऐठनले छल्दैछ म के गरूँ ?

मेहन्दी, चुरा, टीका, पोते साउनमा मात्र लाईँदैन 
देखासिकी गरेर कहिले मठ मन्दिर तिर धाइँदैन,
व्रत, पाठ, पूजा र श्रद्धामा मन चोखो राख्छु हजुर 
थाहा छ अर्काको नक्कल गरेर केही पनि पाइँदैन 

प्रेम र अहिंसाबाट नै मानवताको विकास हुन्छ
प्रत्येक जीवजन्तु प्राणीमा भगवानको बास हुन्छ
एउटै मन एउटै आत्मा बाँच्ने रहर पनि उस्तै
तर पनि जीवजन्तु स्वाद कै लागि गास हुन्छ ।

पेट पाल्न बिदेश जान्छु भन्दा गोलीले रोकिन्छ
छिस्स बिरोध गर्यो तातो गोली ठोकिन्छ
बोलीभन्दा सस्तो छ गोली पुलिसको हातमा
गोली लागेको छोराको मूल्य दशलाख तोकिन्छ ।

भावनाका लहरले कहिले कवि हुन्छ मान्छे 
हृदयमा ताप बढ्दा कहिले रवि हुन्छ मान्छे
बच्चा सँग बच्चा जस्तै खेल्छ छुनुमुनु गर्दै
चिन्तनको सागरमा उसकै छवि हुन्छ मान्छे ।

स्वादिष्ट परिकारहरू थाल भरी भरी पस्केर                                           
माघे सङ्क्रान्ति स्वागत गर्छु कोरनाबाट झस्केर 
आफन्तका बीचमा हात चाटी खाने यादहरू
परम्परा मनाउनै पर्छ समस्यासँग लस्केर ।

धन दौलत आफ्ना सारा, छोडी जानु पर्छ आखिर
आयु किन्न पाइने हैन, धनाड्य’नि मर्छ आखिर
जीवन मृत्यु सम्झौता हो, बेकार छन् सारा चिज,
मिति पुग्छ कालले टिप्छ, न टारेरै टर्छ आखिर ।

जुधेर भाइ बन्धु अर्कोलाई  मोटाउने होला 
पछुताएर पछि त्यो टाउको ठोकाउने होला 
हात्ती आयो फुस्सा के सोचेको के हुँदैछ यहाँ 
समस्याको भारी अब जनलाई बोकाउने होला ।

जहाँ हान्नलाई धनुवाण हुन्छ
निशाना त्यो नौलो प्रमाण हुन्छ
जहाँ एउटै गुण त्यहाँ हुन्न केही
जहाँ गुण बेग्लै निर्माण हुन्छ ।

कोही मेरो पनि त छ मित्र खास लाग्ने
फुल्छ सिउँदोभरि रातै हरियो झाँङ्गिदै गलामा
मुटु मेरो धड्कन उसैको आभास लाग्ने ।

यसले उसलाई सराप्दा ठिक्क छ
उसले यसलाई सराप्दा दिक्क छ
कुर्लुम्मै देश खानेहरूको चाला यो
आफ्नै अवस्था खस्केर घिक्क छ ।

प्रेम र अहिंसाबाट नै मानवताको विकास हुन्छ
प्रत्येक जीवजन्तु प्राणीमा भगवानको बास हुन्छ
एउटै मन एउटै आत्मा बाँच्ने रहर पनि उस्तै
तर पनि जीवजन्तु स्वाद कै लागि गास हुन्छ ।

न घर घर जस्तो लाग्छ
न सहर सहर जस्तो लाग्छ
हिजो हरियाली लाग्ने सबै ठाउँ
आमा तिमी बिना बगर जस्तो लाग्छ

सबैकुरा पच्छन् कसरी
कागजदेखि जहाजसम्म निल्छन्
भ्रष्टाचारी बच्छन् कसरी <

सबै गर्छन् सुनका कुरा
लाग्छ मेरो देश स्वर्णमय लंका हो
ओझेलमा नुनका कुरा ।