नाङ्गा बादशाह

नाङ्गा बादशाह

बैकुण्ठ भण्डारी

१५ मंगलबार , श्रावण २०८१|एक बर्ष अगाडि

नेपाल नाङ्गा बादशाहको कथाजस्तो भयो ।
किनकि हरेक नेता नाङ्गा छन् । यो सबै देखेर सिंह जस्तै गर्जने सिंहबहादुर मलिन अनुहार लिएर लखर लखर हिडिरहेका छन् । केही सोचे जस्तो । केही मनमा खुल्दुली भए जस्तै । कतै भाग्न लागे जस्तो । अनि लुक्न खोजे जस्तो । कसैले चिन्ला कि भन्ने डरले कोल्टे कोल्टै पर्दै हिडिरहेका छन् ।
हुने त चिन्नेले त चिनिहाल्छ नि । छाँयाबाट समेत मान्छे चिन्न सकिने बेलामा गर्जिरहने सिंहबहादुरलाई जसै गरेपनि जसले पनि चिन्दछ । समय बलवान छ, समयलाई कसले चिेनेको छ ? केही समय अघिसम्म निकै ठाँटले हिड्ने सिंहबहादुरको बहादुर हराए जस्तो । साउनको मुसलधारे पानीमा भिजेर लखर लखर हिंडेको कालो विरालो जस्तैदेखिन्छन् । सँधै एकैनासको कहाँ हुन्छ र ? दिनपछि रात त स्वभाविकै हो नि । पत्याउनेले पनि एक समय पत्याउँछन् ।
सिंहबहादुरले जस्तै कुरा गरेपनि गाउँलेले विश्वास गर्थे । सिंहबहादुरबाट कुनै पाप हुँदैन, अन्याय हुँदैन भन्ने अन्धविश्वासमा थिए गाउँलेहरू ! पण्डित गाउँतिर त सिंहबहादुर जाँदैछ भन्ने वित्तिकै सारा गाउँलेहरू घडा थाप्न पनि तयार हुने गरेको छैहत्तर काँटेकी रमिला माईल्याले असन बजार जाँदा नढाँटिकनै भन्थिन् ।
समय परिस्थितिले नै सिंहबहादुरलाई बादशाह बनाएको थियो । उसको वरपर भाईदार, हुक्के, चुले, चौके सवै थिए । सिंहबहादुरले इशाराबाटै काम गराउँथे । पञ्चायतका कार्यकर्ताहरू सवै सिंहबहादुरको छायाँमा बसेर मस्त मारिरहेका हुन्थे ।
अहंकार भएपछि कसको के लाग्छ र ? आफूलाई बादशाह मान्ने सिंहबहादुर आफ्नै काँधमा बसेर आफूलाई सिध्याउँदै गरेको पत्तै पाउँदैनथ्यो । हस हजुर । हुन्छ हजुर । ठिक छ हजुर । त्यो त गर्नै पर्छ हजुर । हजुरले भने पछि नभए सुखै छैन हजुर भन्दै सिंहबहादुरलाई जुरूक्क जुरूक्क पार्दथे हुक्के, कोठेहरू ।
घेरावन्दी, चापलुसेहरूले धेरैलाई बिर्गाछन् । बिगरेका छन् । तिनै हुक्केचुलेको भरमा सिंहबहादुर पञ्चायतका कार्यकर्तालाई ठाम्दै गईरहेको थियो । न त पञ्चायत नै बस्थ्यो । न त पञ्च भलाद्मीका कुरा नै सुन्थ्यो । उ त शेर थियो । त्यसैले त उसका बाले सिंहजस्तै गर्जन सकोस् भनेर सिंहबहादुर नाम राखिदिएका थिए ।
उसको गर्जनबाट वरपरका गाउँका मुखियाहरूको सातो जान्थ्यो । सिंहबहादुर गाउँलेको दैलोमा कहिल्यै पुगेन । तर उसका चौकीदार, हुक्के, कोठेहरूले नै गाउँहरूलाई तह लगाईरहेका थिए । सिंहबहादुरले भन्थ्यो कि भन्दैनथ्यो पत्तो हुँदैनथ्यो । गाउँलाई उसकै नाम लिएर हुक्केहरूले हुँकार गर्थे । बाहुबली चरित्र देखाउँथे ।
जोसिला सिंहबहादुरको जोश जाँगर र उत्साहले साराका सारा गाउँलेहरूलाई पुलंकित गराएको थियो । आशा र भरोसा पनि थियो । गाउँमा हिजो न्याय दिलाउने भन्ने पञ्चभलाद्मीहरूलाई सिंहबहादुर एक्लो नै काफी हुन्थ्यो । उसका अगाडि ती भलाद्मीहरू त लुते अगाडि नै पर्न सक्दैनथे । दोहोरो वाक्य नै फुट्दैनथ्यो ।
बाहिर सिंहबहादुरको कयौं कमजोरीहरू वकवक गर्थे । जव चौतारीमा पञ्चायतका कार्यकताहरूका सामू सिंहबहादुर पुग्थे सवै डरले लुगलुग काँप्थे ।
सिंहबहादुर आफैले त्रासको वातावरण बनाएका थिएनन् । उनीहरू आपैm त्रसित थिए । डरले थुरथुर काँप्थे । उनीहरूको डर र त्रासले सिंहबहादुर त्यसै दंग पर्दथे अनि कहिले काँही यस्सो गर्जे जस्तो गर्थे । उसको गर्जनबाट भुकम्पनै आउँथ्यो ।
ती सिंहबहादुरका तीन भाई थिए । जेठो सिंहबहादुर । माईलो कौशलबहादुर अनि कान्छो तोपबहादुर । कान्छो तोपबहादुरलाई बाउ आमाले निकै नै पुल्पुलाएर हुर्काएका कसैलाई टेर्दैनथ्यो । उ हप्काउने, थर्काउने अनि चट्काउने काम गरेरै जीवन गुजारा गदथ्यो । गल्लीको सान्चा पहलमान भन्दा हुनेथियो ।
माईलो कौशलबहादुर भने कला कौशलमा निकै नै निपूर्ण । साराका सारा गाउँलहरूलाई आफ्नो कलाबाटै मन्त्रमुग्ध पार्न सक्थ्यो । आफ्नो कला बेचेरै उसले आफूलाई निर्भिक पनि बनाएको थियो । भने जेठा सिंहबहादुर त कुरै छाडौं । केटाकेटीदेखि अटेरी जिद्दी । आमाले नाम राखिदिनु भएको थियो लिडे ।
आमाले जति भावना कसले बुझेको हुन्छ र ? बाँसको सिन्को जस्तो पातले सिन्के । जिद्दी, अटेरी सिन्के पछि सिंहबहादुर भाको । बाबुलाई न टेर्दैनटेरेपछि वाक्क दिक्क भएर गुरूकुलमा भर्ना गर्दिएका थिए । बाबुले त सिंहबहादुर बन्ला भन्ने सोचेको पनि थिएनन् । उनी त्यही सिन्के मै जिन्दगी कटाउँछ भन्ठान्थे ।
छैठीमा लेखेको भाग्यलाई कसले पो मेट्न सक्छ र ? भाग्यमा जे लेखेको छ त्यही पाउने हो । देखेको उही आँखाको लागि मात्र प्यारो । सिंहबहादुरको चिनामा नै बलियो आमाले जैंसी देखाउँदा थापाको रे । चर्चा यस्तै सुनिन्थ्यो ।
आमाले कहिल्यै पनि जैसीले चिनामा लेखेको कुरा अरूलाई भन्नु भएन । दिन आएपछि जे हुन्छ हुन्छ । भाग्यमा विश्वास गर्ने हो आमाले मनमनै भन्नु हुन्थ्यो रे ।
कुबुद्धि लाग्यो, बिग्रन धेरै बेर लाग्दैन । थरिबाले कुलको मन्दिरै मासे । मन्दिर भएको जमीन मात्र बेचेनन् आफूले जन्मिएको माटो पनि बेचिदिए । र त उनलाई भाग्यले कहिल्यै साथ दिएनन् । शुरूमा जति नै भएपनि अन्त्यमा कठैवरा बन्नु प¥यो । सायद अहिले सिंहबहादुरको हालत पनि उस्तै भएको हुनु पर्छ ।
सिंहबहादुरलाई अप्ठेरो परेपछि ती कोठे, ढोके कसैले पनि साथ दिएनन् । गणेश प्रबृत्तिका तिनीहरूले भजन मात्र गाए । भजन गाएर खानुसम्म खाए । पञ्चायतका कार्यकर्तादेखि मुखियाँ सावलाई पनि निकै थर्काए । सिंहबहादुरको नाम भजाए । सिंहबहादुरको छाया देखाएर ! आफैलाई सिंहबहादुर हुँ भन्न पनि भ्याए । उनीहरूले त्यत्तिमात्र भ्याएनन् । सिंहबहादुरलाई नै सिध्याए । बुद्धि नपुगेपछि यस्तै हुन्छ ।
त्यो शान, त्यो मान अनि त्यो अभिमानमा कुठाराघात भयो । सिंहबहादुरले आफूले के गर्दैछु । कसका लागि गर्दै छु वा कसका कारण किन गर्दैछु भन्ने कुरा कहिल्यै बुझ्न खोजेन । बुझाउनेको कुरै सुनेन । उ त केवल आफूलाई नव वादशाहमा रूपान्तरण गर्दै लग्यो । बादशाह बन्यो । सवैले बादशाह बनाईदिए ।
हुँडारहरू उसकै पछि पछि लागिरहे । तिनै हुँडारहरूले विचरा सिंहबहादुरलाई नव वादशाहलाई बबुरो बादशाह बनाईदिए । शक्तिहिन बनाईदिए । वरपर रहेका तिनै हुँडार हुक्के, ढोकेहरूले मस्तले तर मारिरहे । सिंहबहादुरले पत्तै पाएन । विचरा सिंहको नङ्ग्रा त पालैपालो तिनैका हुँडारहरूले सकाईदिइसकेका रहेछन् । त्यो गज्जवको नववादशाहलाई बबुरो बादशाह बनाइदिएका रहेछन् । विचरा सिंहबहादुरको यो गर्जन र तुहाईदिएछन् । आज लखरलखर, एक्लो हिड्ने बनाईदिएछन् । जोशिलो सिंहबहादुरको सिंह गर्जना हरायो । यो सब देखेपछि आमाले जैसीले चिना हेरेर भनेको कुरा खोल्नै भएन । मात्र भाग्यमा जे लेखिएको छ त्यही हुन्छ मात्र भनिरहनु भयो । पत्तै नपाई सिंहबहादुर आफैले साईदुवाँ पालेर आफ्लाई पुर्ने खाल्डो खनिरहेको रहेछ । लखर लखर डिहिरेको सिंहबहादुर बबुरो बादशाह बनिरहेको छ । बनिरहेको छ । नेपालको सत्ता राजनीतिको अर्को परिदृश्य हो, प्रमाण हो सिंहबहादुर ।

नाङ्गा बादशाह

महत्वपूर्ण लिन्कहरु

e-Paper